Een paar jaar geleden was ik met een vriendin aan het wandelen aan een mooi stuk kust langs de Costa Brava. Het was lente, de omgeving was prachtig, het zonlicht viel op de zee en de plantjes op de rotsachtige kust bloeiden in vele kleuren. Ik genoot en nam de tijd om alles in me op te nemen en zo nu en dan foto’s te maken, maar de vriendin liep alsof ze een trein moest halen. Ik vroeg haar waarom ze zo snel liep en of ze zin had om even te stoppen om even te gaan zitten en van het uitzicht te genieten en een beetje te eten. De vriendin gaf aan dat ze geneigd was snel te lopen, omdat dan na afloop van de wandeling het genieten wel zou komen. Ik gaf aan dat het zonde was om onderweg niet ook (letterlijk) stil te staan en te genieten van al het moois dat die dag en de omgeving ons bood. Het punt dat ik maakte werd opgepikt en we vervolgden onze wandeling in alle rust in de zon. Niet de bestemming als doel, maar de reis zelf.
Het leven als reis
In het dagelijks leven ben ik daar desondanks dan weer niet altijd even goed in. Dan betrap ik mezelf erop dat ik vooral bezig ben met het bereiken van de bestemming. Misschien zou ik ook wanneer ik niet op vakantie ben, iets vaker stil moeten staan bij de reis en niet te veel bezig zijn met de bestemming. Natuurlijk is het gericht zijn op de uiteindelijke bestemming heel doelgericht, maar is de reis niet minstens zo belangrijk? Deze vergelijking zou je zelfs nog een stukje verder kunnen doortrekken. Is het leven zelf niet ook een reis? Misschien is voor mij als ongelovige het maken van een mooie levensreis misschien wel het hoogste goed en zou ik me minder bezig moeten houden met steeds denken aan waar ik (nog?) niet ben.
Bezig zijn met waar je niet bent
Immers: voor mij post mortem geen paradijs of eeuwige jachtvelden, dus het moet wel nu en hier een beetje gebeuren. Dat is vermoedelijk ook de dieper liggende reden van dat innerlijke ongeduld dat soms bij mij de kop opsteekt. Het leven is kort en dient gelééfd te worden, niet waar? Tegelijkertijd kan je betogen dat het leven te kort is om steeds ongeduldig op zoek te zijn naar die plek in het leven waar je op dat moment niet bent. Dát is pas zonde. Je kan maar beter genieten van de reis, zolang je onderweg bent. Als je dat doet, is de bestemming misschien niet zo belangrijk meer.
Gerelateerde berichten
Van Akker Vindt 